محیط زیستگرایی [1] جنبشی اجتماعی با فلسفه? پشتیبانی از محیط زیست و پاسداری از منابع طبیعی است. نماد این جنبش گسترده رنگ سبز است.
در نوشته‌های مردمان خاورمیانه در سال‌های چیرگی اسلام بر آن بخش از جهان اشاره‌هایی به پاس‌داشت محیط زیست و جلوگیری از آلوده‌سازی آن شده‌است. در اروپا پیشینه این جنبش به روزگاری باز می‌گردد که شاه ادوارد یکم دچار بیماری تنفسی شد و آنگاه که دریافت که عامل بیماریش دود بوده‌است سوزاندن زغال سنگ را 1727 ممنوع داشت.
هواداران محیط زیست به سه دسته بخش می‌شوند: سبزهای تیره، سبزهای روشن و سبزهای تابان. سبزهای روشن پاسداری از محیط زیست را مسئولیتی فردی می‌دانند. آنها به هواخواهی از محیط زیست به دیده? یک مرام سیاسی نمی‌نگرند بلکه آن را بیشتر شیوه‌ای برای زندگی می‌دانند. سبزهای تابان به تغییرات بنیادین در زمینه? سیاسی و اجتماعی برای نجات محیط زیست باورمندند. سبزهای تیره هم بدین جنبش به چشم بازتاب صنعتی‌گرایی می‌نگرند و در جستجوی تغییرات رادیکال در عرصه? سیاسی‌اند.
هواداری از محیط زیست با زایش پدیده‌هایی چون گرم‌شدن زمین و مهندسی ژنتیک دستخوش دگرگونی‌هایی گردیده‌است.
میرمیران
