نورالدین محمد عوفی بخاری، تاریخ‌نگار، مترجم و ادیب ایرانی که در اواخر سده? ششم و اوایل سده? هفتم هجری، می‌زیست. او به محمدبن محمد عوفی بخاری و سدیدالدین محمد عوفی نیز مشهور و ملقب است به سدیدالدین یا نورالدین.
از اعقاب عبدالرحمان‌بن عوف از صحابه پیامبر اسلام بود و بهمین سبب خاندان او به عوفی شهرت دارند.
زندگی
در نیمه? دوم سده? ششم هجری در بخارا به‌دنیا آمد و در همان شهر تحصیل کرد و سپس به بسیاری از شهرهای ماوراءالنهر و خراسان و سیستان سفر کرد. او تا اواخر حکومت سلطان محمد خوارزم شاه در خراسان به سر می‌برد و ضمن دیدار و گفت‌وگو با بزرگان و مشاهیر هم‌عصرش به گردآوری اطلاعات تاریخی دست پیدا می‌کرد که در کتاب‌های‌اش ثبت شده‌است. در هنگام حمله? مغول رهسپار هندوستان شد و عمر را در دستگاه مملوک‌های غوری در سند گذارند. از اواخر عمر او و چگونگی و تاریخ دقیق مرگش اطلاعی در دست نیست.[1]
آثار
آثار معروف او:
- لباب‌الالباب (تألیف در حدود سال 618 ق.) نخستین تذکره در باره? شاعران پارسی‌گو[2].
- جوامع الحکایات و لوامع الروایات (تألیف در حدود سال 630)، کتابی حجیم شامل حکایات ادبی و تاریخی.
- الفرج بعد الشده نوشته? تنوخی را از عربی به فارسی برگرداند.[3]
میرمیران
