تا 24 اذر تمدید شد
http://qazvin.basijasatid.ir/?q=node/968
سید مهدی میرمیران
جَناحیه، فرقه‌ای از غالیان، پیروان عبداللّه بن معاویة بن عبداللّه بن جعفربن ابی طالب هستند.
وجه تسمیه
میرمیران
تَعْلیمیّه، عنوانی برای اسماعیلیان نزاری ایران در دور? دعوت جدید (483-654ق/1090-1256م)، برگرفته از نظری? تعلیم بود.
معنای تعلیم
میرمیران
بَشیریّه، گروهی از غالیان شیعه، پیرو محمد بن بشیر کوفی از موالی بنی اسد بودند. در برخی منابع نام وی محمد بن بشر نیز آمده است. [1] [2]
پیشینه محمد بن بشیر
میرمیران
بَزیغیّه (یا بَزیعیّه)، پیروان بَزیغ (یا بَزیع) بن موسی، و یکی از فرق غلات خطابیه می‌باشد.
فرقه بزیغیه در کتب ملل ونحل
میرمیران
برکوکیّه فرقه‌ای از ابو مسلمیه و حلولیه در مرو بودند که از شیعیان آل عباسی بشمار می‌روند و ظاهرا همان اسحاقیه هستند که بنابر الفهرست ابن ندیم، در ماوراء النهر ظهور کردند و به اسحاق نامی که در میان ترکان پیدا شده بود منسوب‌اند. [1]
میرمیران
بِدْعِیّه یا بِدَعِیّه، نام گروهی از خوارج است.
عقاید و آراء
میرمیران
احمدیه نام فرقه‌ای تجدید نظر طلب در عقاید و احکام اسلامی است.
مؤسس فرقه احمدیه
مؤسس این فرقه غلام احمد قادیانی است، غلام احمد در سال 1839 در روستایی به نام قادیان از شهرستان گرداس پور پنجاب از توابع هند متولّد شد و در سال 1908 در شهر لاهور در پاکستان از دنیا رفت و جسد او به قادیان منتقل و در آن‌جا به خاک سپرده شد. [1]
زندگی غلام احمد
غلام احمد بیش‌تر وقت خود را صرف فراگیری علوم اسلامی، مباحث علمی و موعظه مردم می‌کرد. منطق، فلسفه، علوم دینی وادبی را نزد اساتید خود فرا گرفت، و علم طبابت را نزد پدرش که طبیب ماهری بود آموخت. [2]
وی زمانی که کشیشان مسیحی به تبلیغات گسترده‌ای در شبه قاره هند اقدام کرده بودند، به مبارزه با آنها پرداخت و در این باره کتاب «براهین احمدیه» را به نگارش درآورد.
آثار غلام احمد
از غلام احمد بیش از هفتاد جلد کتاب، رساله و مقاله به زبان اردو، عربی و فارسی بر جای مانده است که در مجموعه‌ای به نام «روحانی خزائن» در بیست و دو جلد گردآوری شده و توسط پیروان وی در پاکستان به چاپ رسیده است. برخی از مهمترین کتاب های وی عبارتند از: «براهین احمدیه» در اثبات حقانیت قرآن، پیامبر و دین اسلام، «سیرة الابدال» درباره علامات و نشانه‌های عبادالرحمان؛ «مواهب الرحمان» در بیان معجزات و عقاید غلام احمد و حمایت‌های الهی از وی؛ «نجم الهدی» در معرفی غلام احمد و دلایل دعوت و بعثت وی؛ «حقیقة المهدی» حاوی دلایل مسیح و مهدی بودن غلام احمد؛ «لُجّة النور» مشتمل بر رساله‌ها و نامه‌های وی برای علمای عرب، شام، عراق و خراسان؛ «خطبة الهامیه» بیانگر الهامات و وحی خداوند بر او و مطالبی در مورد دلایل بعثت وی و اینکه او مسیح موعود است؛ «اعجاز مسیح» در تفسیر سوره حمد؛ «تبلیغ اسلام» حاوی نامه‌های وی به بزرگان عرب و فارس، تأیید دولت انگلستان، تبلیغ، دعوت و پذیرش مردم نسبت به سخنان و ادعاهای وی.
تاریخ پیدایش فرقه احمدیه
تاریخ پیدایش احمدیه به سال 1889 برمی گردد که وی در چهل سالگی اعلام کرد مورد وحی و الهام الهی قرار دارد و از کسانی است که خداوند هر صد سال یکی را برمی‌انگیزد تا دین اسلام را تجدید کند و ادعا کرد که از طرف خداوند مأمور است از مردم بیعت بگیرد.
← دلایل حقانیت غلام احمد از نظر خودش
وی معتقد بود مخالفانش به صورت غیرطبیعی کشته شده و هنگامی که بیماری طاعون انتشار یافته بود، به واسطه او بیماران به صورت معجزه‌آسا شفا یافتند، و این امور را دلیل حقانیت خود می‌دانست. غلام احمد پذیرفت که بیش‌تر عمر خود را در تأیید و پیروزی دولت انگلستان سپری کرده است [3] و در زمان استعمار هندوستان توسط انگلیس چندین رساله و کتاب در تجلیل و حمایت از دولت انگلستان به نگارش درآورد. وی بر این باور بود که دولتِ بریتانیا همه اقشار مردم را از جهت حریت و آزادی با دیده یکسان می‌بیند و در این باب کمال انصاف و دادگری را رعایت می‌کند، ملت‌ها در زیر سایه رأفت آنها به آرزوی خود رسیده‌اند و از وقتی که دست به دامان آنان زده‌اند در راحتی به سر می‌بردند، بدین جهت برای سران و بزرگان انگلیس دعا می‌کرد و اطاعت از دولت انگلستان را واجب می‌دانست. [4]
← سپاسگزاری او از دولت بریتانیا
او در کتاب حقیقة المهدی مدعی است که اگر ترس از شمشیر دولت بریتانیا نبود وی را می‌کشتند، لذا از دولت بریتانیا سپاسگزار بود.
این ارتباط و دلبستگی بعد از غلام احمد نیز ادامه داشت تا جایی که خلیفه دوم این فرقه، بشیرالدین محمود احمد کتابی به نام «تحفه شاهزاده ویلز» به پادشاه انگستان «ویلز نجل جورج پنجم» به نگارش درآورد و به وی هدیه داد. اما رهبران کنونی این فرقه خود را مخالف انگلستان، آمریکا و اسرائیل می‌دانند و معتقدند هیچ گونه تفاهمی در گذشته و حال با انگلستان نداشته و ندارند.
جانشین اول غلام احمد
پس از مرگ غلام احمد در سال 1908م حکیم نور الدین بهیروی، از شاگردان غلام احمد به عنوان جانشین و خلیفه اول غلام احمد معرفی شد. وی پس از شش سال رهبری فرقه، در سال 1914م درگذشت.
← انشعاب در فرقه
پس از فوت حکیم نور الدین بهیروی، در فرقه احمدیه اختلاف و انشعاب پدید آمد. عده اندکی به محمد علی لاهوری روی آوردند که به انجمن «لاهوریه» و «مجددیه» معروف شدند. «محمد علی لاهوری» دارای تألیفات زیادی از جمله ترجمه قرآن به زبان انگلیسی است. انجمن لاهوریه معتقدند غلام احمد هیچ گاه مدعی پیامبری نبود و تنها خود را مجدد دین اسلام معرفی کرد. [5]
جانشین دوم غلام احمد
اکثر قادیانی‌ها ریاست «میرزا بشیر الدین محمود احمد» فرزند بیست و پنج ساله غلام احمد را پذیرفتند و بر اعتقاد به مهدویت و مسیح بودن غلام احمد باقی ماندند. مرکز این فرقه ابتدا در قادیان بود و بعد از تشکیل دولت پاکستان به این کشور منتقل و در قصبه ربوه استقرار یافت.
محمود احمد به عنوان خلیفه دوم احمدیه تا سال 1965 به مدت پنجاه و یک سال رهبری جنبش را به عهده داشت. از جمله کتابهای وی تفسیر کبیر قرآن است. [6] [7]
جانشینان محمود احمد
بعد از محمود احمد فرزندش میرزا نصیر احمد به جای وی خلافت را به عهده گرفت و در سال 1982 درگذشت. سپس میرزا طاهر احمد، پسر عموی میرزا نصیر احمد، خلیفه چهارم فرقه احمدیه شد که تاکنون خلافت این فرقه را در انگلستان به عهده دارد و در مسجد الفضل لندن به اقامه نماز جماعت و جمعه می‌پردازد.
عقاید غلام احمد
عقاید غلام احمد قادیانی را می‌توان در محورهای ذیل خلاصه کرد:
1) حضرت عیسی (علیه‌السلام) روی صلیب از دنیا نرفت، بلکه بی‌هوش گردید و پایین آورده شد و هنگامی که جراحت‌های او بهبود یافت به هند رفت وپس از مدتی به مرگ طبیعی از دنیا رفت. قبر مسیح (علیه‌السلام) نزدیک خطه پنجاب در «سرینگر» کشمیر واقع است. اعتقاد مسیحیان به رستاخیز عیسی در آخرالزمان را قبول ندارد، لذا احادیث مربوط به رجوع دوباره عیسی مسیح را تأویل کرده و گفته است منظور خود عیسی نیست بلکه فردی شبیه به عیسی و تجلی اوست.. [8]
به دلیل ضلالت بیش از حد مسیحیان و انحراف مردم از دین حق و فراگیری فساد، تباهی، ظلم و کذب در سراسر جهان، خداوند حضرت عیسی (علیه‌السلام) را از فتنه‌های امتش مطلع کرد و وقتی حضرت مسیح (علیه‌السلام) فهمید امتش همه اهل زمین را هلاک و از راه حق دور می‌سازند، ناراحت شد و برای کمک به ستم‌دیده‌ها و مظلومان نائبی از خداوند درخواست کرد که متحد و مشابه با حقیقت و جوهر او و به رنگ اعضا و جواهرش باشد و خداوند نیز وی را (غلام احمد قادیانی) به نیابت حضرت مسیح (علیه‌السلام)، انتخاب کرد، تا صلیب را که مسیحیان تعظیم و تمجیدش می‌کنند بشکند و خنزیر را بکشد. [9]
2) غلام احمد احادیثی که درباره مهدی موعود آمده و ایشان را از اولاد فاطمه دختر پیامبر معرفی می‌کند ضعیف می‌داند. غلام احمد با توجه به حدیثی که در بعضی از کتب اهل سنت آمده و اکثر علمای اهل سنت آن را معتبر نمی‌دانند بر این عقیده است که مهدی و عیسی یکی می‌باشند. [10]
3) غلام احمد قادیانی در مورد مبعوث بودنش از جانب خداوند در مراحل مختلف، ادعاهای گوناگونی را مطرح کرده است. ابتدا بدون ادعای نبوت یا ولایت مدعی شد که از جانب خداوند به او الهام می‌شود. پس از مدتی قائل شد که خداوند هر صد سال یک بار کسی را برمی‌انگیزد تا دین این ملت را تجدید کند [11] سپس مدعی شد همچنان که سلسله نبوت بر پیامبر اسلام خاتمه یافت سلسله ولایت نیز بر وی خاتمه یافته است، وی خود را خاتم اولیا معرفی نمود و اینکه هیچ ولی‌ای بعد از او نیست، مگر آنکه بر عهد او باشد. [12] وی معتقد است همچون سلسله‌های خلافت بنی اسرائیل، در اسلام هم خلافت خواهد بود. از آن‌جا که خداوند او را از نام خلیفه‌های قبلی آگاه نکرده است نام آنها را نمی‌داند و اجمالاً به آنها ایمان دارد. [13]
تا این مرحله، او خود را نبی نمی‌دانست، اما خود را محدث و کلیم‌اللّه می‌شمرد [14] پس از چندی مدعی شد فرشته وحی بر او نازل می‌شود و زمان نزول وحی بر او به اندازه زمان نزول وحی بر رسول خداست. [15]
او در آخرین مرحله ادعای خود، معتقد شد که عنایات الهی اقتضا کرده نبی یا محدثی را مبعوث کند که به دین الهی خدمت کند. آن هم در وقت ضرورت که همه جا را فساد و تباهی فرا گرفته است. او خود را نبی مبعوث دانست. [16]
مراد غلام احمد از لفظ ختم نبوت، کمالات نبوت بود. او خود را کاملاً مطیع قرآن و شریعت پیامبری می‌دانست. [17]
4) احمدیه معتقدند حکم جهاد مخصوص دوران صدر اسلام است، چرا که تعداد مسلمانان اندک بود و آنان برای حفظ جان خود ناگزیر به جنگیدن با مخالفان و کشتن آنان بودند. [18] اکنون زمان جهاد با شمشیر گذشته است و هنگامه جهاد با قلم و دعوت است. از این رو حتی امام مهدی در هنگام ظهور با شمشیر به جنگ کفار نمی‌رود. [19]
احکام ویژه قادیانیه
برخی از احکام ویژه قادیانیه عبارت است از:
1) در نماز جماعت اقتدا به غیراحمدیه حرام است. [20]
2. تزویج دختر احمدیه به غیراحمدیه حرام است، اما مرد احمدی می‌تواند دختر غیراحمدیه را به ازدواج خود درآورد.
3. نماز بر جنازه مسلمان غیراحمدی ممنوع است. [21]
4. پیروان احمدیه درصدی از اموال خود را باید به عنوان زکات به رهبر خود بپردازند.
تبلیغات فرقه احمدیه
فرقه احمدیه، فعالیت و تبلیغات گسترده‌ای دارند، از جمله:
1) بنا کردن هزاران مسجد در سراسر جهان.
2) تألیف و ترجمه کتب و قرآن به بیش از ده‌ها زبان زنده دنیا.
3) کمک‌های مادی، علمی و بهداشتی که بیشترین فعالیت‌های آنان در این زمینه در کشورهای فقیر از جمله در کشورهای آفریقایی متمرکز است. به عنوان نمونه بسیاری از مدارس اسلامی موجود در فریتاون سیرالئون توسط احمدیه بنا و اداره می‌شود. هشتاد مسجد بزرگ و کوچک، چهار بیمارستان مجهز با دکتر و جراح معتقد به این فرقه وچندین درمانگاه در این کشور به این فرقه متعلق است.
4) تصدی پست‌ها و مسئولیت‌ها در مراکز علمی، فرهنگی، سیاسی و اقتصادی کشورها؛ به عنوان نمونه وزیر امور خارجه سابق پاکستان، چندین وزیر و معاون وزیر در بعضی کشورهای آفریقایی وابسته به این فرقه بوده‌اند. [22]
5) اعـزام مبلـغ فـرقـه به کشورهای مختلف.
6) تأسیس شبکه ماهواره‌ای در لندن که هر روز به چندین زبان برنامه پخش می‌کند.
7. فعـالیت‌هـای مطبـوعاتی و اداره چنـدین سایت اینترنتی به بیش از ده زبان زنده دنیا.
← مجلات و روزنامه‌های فرقه احمدیه
بـرخـی از مهـم‌‌ترین مجلات و روزنامه‌های ایـن فرقه عبارت‌اند از:
مجله ماهانه التقوی به زبان عربی؛
مجله مقارنه الادیان (Reviwe of Religions به زبان انگلیسی؛
مجله الرساله (Lemessage به زبان فرانسه؛
مجله Derislas به زبان آلمانی؛
مجله Sinar Islam به زبان اندونزیایی؛
روزنامه الاسلام؛
روزنامه الفضل الیومیه به زبان اردو؛
هفته نامه الفصل الاسبوعیه العالمی به زبان اردو؛
هفته نامه بدر به زبان اردو.
تعداد پیروان فرقه احمدیه
رهبران احمدیه تعداد پیروان خود را در سال (2000 میلادی) 41 میلیون نفر و در سال (2002) 81 میلیون نفر اعلام کردند. [23]با توجه به افزایش چهل میلیونی این آمار در ظرف دو سال، در صحت آن تردید وجود دارد.
مخالف بودن عقاید غلام احمد با عقاید مسلمانان
اعتقادات غلام احمد درباره حضرت مسیح (علیه‌السلام) و مهدی موعود (عج) و دعاوی او درباره ملهم بودن از جانب خداوند و مأموریت ویژه برای تجدید اسلام و دیگر عقاید و دعاوی او با معتقدات و باورهای مسلم و مورد اجماع مسلمانان مخالف است. بدین جهت، همه مذاهب اسلامی ادعای میرزا غلام احمد را رد کرده، و صدها کتاب، مقاله، فتوا و سخنرانی و تجمع بر ضد این فرقه در اکثر کشورهای اسلامی نوشته و صادر شد.
از جمله کتابهای منتشر شده عبارت‌اند از:
القادیانی و القادیانیه (جمعی از علمای پاکستان)،
دفع اوهام توضیح المرام فی الرد علی القادیانیه (شیخ سلیمان ظاهر عاملی)،
موقف الامة الاسلامیة من القادیانیه (جمعی از نویسندگان) و... .
در سال 1363هـ. ق از سوی تمام علمای مذاهب اسلامی در شبه قاره هند، فتوای تکفیر قادیانی‌ها صادر شد و در سال 1394هـ. ق (1974م) کنفرانس بزرگی با شرکت علمای تمام مذاهب و فرق اسلامی در مکه مکرمه تشکیل گردید و طی بیانیه‌ای، فرقه احمدیه تکفیر گردید و وجود آنان خطر بزرگی برای اسلام دانسته شد. [24]
میرمیران
م
اباحیهذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اباحیه فرقه‌هایی که رفتار خلاف شرع را مباح می‌دانند.
معنای لغوی اباحیه
اباحیّه، از ریشه بَوح و بُوْح به معنای مباح کردن، حلال دانستن، و جایز شمردن است [1] [2]
معنای اصطلاحی ابحیه
و در اصطلاح ، به فرقه‌هایی گفته می‌شود که اعتقاد به وجود تکلیف نداشته و ارتکاب محارم را روا می‌دانند [3]
ریشه اباحیه
برخی از نویسندگان کتابهای ملل و نحل مدعی‌اند که این فرقه‌ها متأثر از دین مجوس و مزدک‌اند و یا باقی‌مانده آنان می‌باشند، زیرا آنان اکثر اعمالی را که در اسلام حرام و در آیین مزدک حلال بوده مباح می‌شمردند. [4] [5]
پیدایش فرقه اباحیه
اباحیه را در اسلام نمی‌توان فرقه‌ای مستقل با مبانی اعتقادی خاص به شمار آورد، بلکه در میان فرق مختلف مسلمانان گروههایی پیدا شده‌اند که بر اساس تأویل ظواهر قرآن و حدیث و یا بر مبنای معاذیر دیگر بعضی از تکالیف شرعی را از خود ساقط شمرده‌اند. از این روست که مثلاً در فرقة اسماعیلیه ، با وجود اشتراک در مبانی عقیدتی، گروهی موسوم به نزاریه به اباحه منسوب شدند و گروه دیگر به نام مستعلویه همچنان برپای بندی نسبت به احکام شریعت باقی ماندند، و افتراق این دو گروه از یکدیگر هیچگاه به اعتبار اباحی بودن یکی و پای بندی دیگری به احکام شرع نبوده، بلکه عمدتاً به لحاظ اختلاف در تعیین امام بوده است. در میان برخی از غُلات شیعه نیز اگر اباحه راه یافته است هیچگاه این امر عامل تمایز آنها به صورت فرقه‌های جداگانه نشده است.
بررسی اجمالی فرق مختلف مسلمانان این نکته را آشکار می‌سازد که اکثر طوایف اباحیه با استناد به اینکه قرآن کریم علاوه بر ظواهر، معانی باطنی نیز دارد، اهمال در رعایت احکام را زیر پوشش توجه به باطن و تأویل احکام شرع قرار داده و بر نظریات یا اغراض خود سرپوش دین نهاده‌اند.
علت اباحه
اعتقاد به اباحه در میان شیعیان معلول امید به آخرالزمان و ظهور حضرت مهدی علیه‌السلام و در میان صوفیان نتیجه تجربه عارفان و مکاشفه دانسته شده است، در حالی که به گواهی کتابهای ملل و نحل در هیچ یک از فرق شیعه ، و حتی در میان غلات ، امید به ظهور حضرت مهدی علیه‌السلام سبب اباحه نبوده است. البته برخی از فرق اسماعیلیه مثل نزاریه به اعتقاد خود، تحقق ظهور امام قائم ( محمد بن اسماعیل ) را دستاویز اباحه قرار داده‌اند، ولی این نوع اعتقاد به اباحه نیز مبتنی بر امید به ظهور امام قائم نیست. در میان صوفیه نیز تجربه عارفانه و مکاشفه موجب بروز اباحه نبوده است، بلکه گاهی کسانی از متصوفه به بهانه اینکه پس از وصل به حقیقت، تمسک به وسیله یعنی شریعت ضرورت ندارد، از زیر بار برخی از تکالیف شرعی شانه خالی کرده‌اند.
اباحیه نزد صوفیه
و در نزد صوفیه به کسانی گفته می‌شود که خود را مقید به قیود و وظایف شریعت نمی‌دانند و می‌گویند تقید به احکام شریعت کار عوام است . [6] [7] و از آن به اباحتی نیز تعبیر شده است. [8]
مرجئه مروج اباحی گری
در میان مسلمانان نخستین فرقه‌ای که اباحه گری را ترویج نمود « مرجئه » بود. این فرقه مدعی است با وجود ایمان ، هیچ گناهی زیان نمی‌رساند؛ چنان که با کفر ، هیچ طاعتی مفید نیست . [9] [10] ین فرقه با چنین عقیده‌ای عملاً زمینه را برای ترویج گناهکاری در میان مسلمانان فراهم آوردند.
← برخورد ائمه با فرقه مرجئه
ائمه (علیهم‌السلام) آنها را مورد لعن قرار دادند، امام صادق (علیه‌السلام) به شیعیان توصیه کرد، به خاطر خطر تفکر مرجئه ، فرزندانشان را حدیث بیاموزند. [11] [12] امام صادق (علیه‌السلام) در نقد ایمان بدون عمل فرموده است: « ملعون ملعون من قال: الإیمان قول بلا عمل». [13]
فرقه‌های اباحیه
گرایش‌های اباحی را می‌توان عمدتاً در گروههایی از غلات شیعه ، خوارج اسماعیلیه ، کیسانیه ، راوندیه ، صوفیه ، و برخی دیگر از فرق پیدا کرد.
← غلات شیعه
ویژگی اصلی غلات شیعه، اعتقاد به حلول ذات الهی در علی علیه‌السلام و برخی از ائمه علیها‌السلام و سایر پیشوایانشان می‌باشد. برخی از غلات شیعه از اهمیت معرفت نسبت به مقام امام معصوم در تشیع، سوء استفاده کرده، بین پیروان خود چنین شایع کردند که هر کس امام را بشناسد از عمل به واجبات و ترک محرمات بی نیاز است. در کتب روایات شیعیان دوازده امامی روایات متعددی نقل شده است که به موجب آنها ائمه شیعه از قائلان به چنین عقیده‌ای تبری جسته و آنان را از خود ندانسته‌اند. [14] در میان غلات شیعه کسانی بوده‌اند که با داشتن گروهی از پیروان، هرگز نتوانسته‌اند فرقة مستقلی تشکیل دهند، مانند علی بن مسعود حسکه و قاسم بن یقطین . [15]
←← خطابیه
یکی از فرق اباحی مذهب غلات شیعه، خطابیه است، که از ابوالخطاب محمد بن ابی زینب اجدع اسدی (د 138ق/755م) پیروی می‌کردند. خطابیه معتقد به الوهیت امام صادق علیه‌السلام و رسالت ابوالخاطب بودند و ارتکاب بعضی از محرمات را جایز دانسته، در عمل نسبت به واجباتی چون نماز ، روزه ، حج و زکات تسامح روا داشته و بر این عقیده بودند که اگر کسی از دوست خود بخواهد که علیه دشمن او شهادت دروغ دهد، باید بپذیرد. آنان محرمات و واجبات احکام را تأویل به مردانی می‌کردند که باید از آنها دوری گزید یا به ایشان نزدیک شد، و به استناد آیه «یُریدُ الّه‌ُ أن یخفّف‌َ عَنْکُم و خُلِق‌َ الاِنْسان‌ُ ضَعیفاً» [16] گفته‌اند که خداوند به دست ابوالخطاب بار سنگین واجبات شریعت را از دوش ما برداشته است. [17] [18] محمد بن عمر بن عبدالعزیز کشی در کتاب رجال خویش نامه‌ای از امام صادق علیه‌السلام خطاب به ابوالخطاب نقل می‌کند که در آن امام صادق، ابوالخطاب را بدین دلیل که زنا ، خمر ، نماز، روزه و گناهان را نماد اشخاص دانسته، محکوم کرده است. [19] [20]
←← معمریه
گروی دیگری از خطابیه موسوم به معمریه ، معتقد به الوهیت معمر بن عباد سلمی (د 215ق/830م) بودند. معمر معتقد بود که خداوند هیچگاه بندگان خود را از نعمت‌هایی که برای استفاده آنان آفریده است، منع نخودهد کرد. بنابراین هیچ غذای حرام و هیچ عمل ممنوعی وجود ندارد و زنا، دزدی ، نوشیدن شراب ، خوردن گوشت خوک ، ازدواج با محارم و لواط جایز می‌باشد. او غسل جنابت را با این استدلال که نطفه پاک و مایه آفرینش آدمیان است از پیروان خود برداشته و مانند اکثر غلان اباحی مذهب محرمات و واجبات شرع را اسامی اشخاص می‌دانست که باید از آنان دوری جست یا به آنان تقرب نمود. [21] [22]
←← بشیریه
یکی دیگر از فرق اباحی مذهب غلات شیعه بشیریه یا بشریه [23] بودند که از محمد بن بشیر کوفی (ح 180ق/796م) یکی از موالی بنی اسد ، پیروی می‌کردند. بشیریه (یا ممطوریه ) از واجبات شریعت اسلام تنها به نمازهای پنجگانه و روزه ماه رمضان معتقد بودند و بقیه احکام را انکار می‌کردند، و به استناد این سخن خداوند که «اَویُزَوَّجُهُم ذُکْراناً و اِناثاً...»، [24] هم بستر شدن با محارم و لواط را جایز می‌شمردند. بشیریه در اموال و ازدواج اشتراکی مذهب بودند و رعایت مساوات در مال و همسر را ضروری می‌دانستند. [25] [26]
←← نصیریه
گروهی دیگر از غلات شیعه پیروان محمد بن نصیر نمیری بودند که در روزگار امام حسن عسکری علیه‌السلام (232-260ق/846 -874م) پدید آمدند و به نصیریه یا نمیریه شهرت داشتند. محمد بن نصیر ارتکاب محرمات را جایز می‌شمرد، و از آن جمله ازدواج با محارم را مجاز و لواط را نشانه فروتنی می‌دانست. [27]
←← مخمسه و علیائیه
از دیگر گروههای اباحی مذهب این فرقه مخمسه و علیائیه (پیدایش: ح 140ق/757م) را می‌توان ذکر کرد که پیرو ابوالخطاب و بشار شعیری بودند. از ویژگی‌های مشترک هر دو گروه تعطیل فرائض سنن اسلامی بوده است. [28] [29]
← خوارج
در میان خوارج گروههایی بودند که برخی از محرمات دینی را مباح می‌دانستند، همچون میمونیه (پیدایش: نیمة اول قرن 2ق/8م) که نکاح دخترِ پسر و دخترِ دختر و دخترِ برادر و دختر خواهر را جایز می‌شمردند، [30] [31] و بیهسیه (ح 90ق/709م) که ترک نماز و دشنام گفتن به انبیاء را در حال مستی مباح می‌شمردند. [32] علاوه بر دو گروه فوق، فرقه‌ای موسوم به یزیدیه نیز در میان خوارج وجود داشت که بسیاری از محرمات را مباح می‌دانستند. [33]
میرمیران
